Plannen wordt zoo overschat

De laatste etappe is begonnen, voor de laatste dag in het vervoersmiddel waarin het allemaal begon, de trein. Waar ik in november met het vliegtuig op weg was naar de trein ben ik nu met de trein op weg naar de laatste vliegtuigen.
Het verhaal is weer wat langer dan de bedoeling, maar d'r is zoveel gebeurd dat ik jullie echt niet wil onthouden en ik heb nog lang niet alles opgeschreven!

De afgelopen 10 dagen heb ik doorgebracht in Indonesië. Ik heb weer veel tijd doorgebracht in de trein om van het westen (Jakarta) naar het oosten van Java te komen. Want daar had ik afgesproken met Eline, een vriendinnetje van de VU. Zij is hier voor 3,5 maand en dat was toch ook wel weer een leuke stop tussendoor!

Na een flinke treinreis (ongeveer 32 uur incl. overstappen etc.) kwam ik aan in Banyuwangi vanuit waar wij 's-nachts de Ijen vulkaan hebben beklommen. Dit deden wij in de nacht omdat het een zwavelvulkaan is en dit, door een of ander proces dat ik toch niet begrijp, zorgt voor hele mooie blauwe vlammen! Het was een flinke tocht maar de vlammen aan de ene kant en de zonsopkomst later aan de andere kant waren de uitputtingsslag meer dan waard! Onze chauffeur (een local die ons wou rondtouren voor een kleine vergoeding) nam ons daarna nog mee langs een vulkaan. De afsluiting van de ochtend bracht ons naar heerlijke hotsprings om de workout er weer lekker uit te weken!

Eline en ik hadden afgesproken om lekker te gaan surfen in de tijd dat wij samen in Indonesië waren en Eline had wel een plek gevonden waar dat goed kon! Dus dit vertelden wij aan de local en een vriend van hem, met de vraag hoe wij daar het best konden komen. Vol verbazing keken zij ons aan, want konden wij echt zo goed surfen? Zij raadden ons een andere plek aan, want onze plek was echt voor gevorderden. En daar ging plan 1 recht de prullenbak in, maar ja, zij zullen het wel weten? De mannen boden aan om ons naar het dorp te brengen; prima!
(Pap lees hier even overheen) We stonden de jongens op te wachten bij ons homestay en ze kwamen aanrijden op 2 motoren. Hoe ze dit voor zich zagen met 2 backpacks en allebei in nou niet echt beschermende kleding weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet, maar op die manier zijn we in Pulau Merah (ook bekend als red island) gekomen. (Ik neem aan dat je stiekem doorgelezen heb, dus sorry pap!)

Aangekomen in het dorpje kwamen we terecht tussen alleen maar locals en bij weer een adembenemend uitzicht over het water! Meteen werden we aan alle kanten aangevallen of we alsjeblieft op de foto wilden. Kijk, we zijn allebei 160 prachtige centimeters mens, maar dit ging wel heel erg ver! Dus na alle poses wel weer geprobeerd te hebben waren we er wel weer klaar mee en begonnen we nee te zeggen. Dit zorgde ervoor dat mensen gewoon foto's van ons maakten of ons zelfs sneaky op de achtergrond van selfies probeerden te zetten. Laten we maar stellen dat ik na deze ervaring in Indonesië een heel nieuw respect heb voor dieren in de dierentuin....

De eerste 2 dagen waren gevuld met surfen, surfen en als er tijd over was nog wen beetje surfen! En het was heerlijk! Rustige zee, perfecte golfen en na afloop onszelf belonen met heerlijke verse kokosnoot!
We kwamen erachter dat deze zee meer voor ons niveau was en het dorpje je echt het lokale Indonesische gevoel gaf. Dit was dus een aanpassing op het plan (lees: we moesten het helemaal omgooien) dat heel goed uitpakte!

Woensdag (de 3e dag in het dorpje) maakten we het plan een road trip te gaan maken via green bay naar Sukamade waar we zeeschildpadden van dichtbij konden zien! We leenden/huurden een scooter van een local, vertelden de verhuurder van de bungalow dat we de volgende dag terug zouden zijn, pakten onze tas en raceten ervandoor! Klinkt goed toch?
Tot het race punt. De wegen zijn hier op zijn positiefst bijzonder te noemen! En niet meer dan eens hadden we het gevoel dat je op volle snelheid door de Kalverstraat te manoeuvreren op de scooter makkelijker was dan sommige van deze wegen. Maar dat stopte ons er niet van om bij de ingang van het nationaal park te komen! Waar je dus alleen cash kon betalen wat we allebei niet hadden... Net genoeg voor het kaartje om binnen te komen, maar we hadden zeker niet genoeg voor het schildpadden uitje... dus, wat nu? In ieder geval naar green bay rijden om te zwemmen, snorkelen en af te koelen en dan keken we wel weer verder! De berg op, dat was ook makkelijker gezegd dan gedaan, en eindelijk bij green bay waren we er helemaal klaar mee! En de weg die ons naar Sukamade zou brengen zag er zo mogelijk nog verrotter uit dan wat we al gehad hadden dus de moed zonk ons ver weg in de slippers...

Lekker zwemmen! We hadden onze spullen helemaal klaar, ff een hapje gegeten en waren klaar om te gaan toen Eline panisch opsprong en riep: aaaah Sann een aap! Geen grap, er kwam een baviaan achtig beest onze kant op. Wij hebben een zak chips zijn richting ingegooid en zijn een stuk verplaatst. Na de eerste paniek lekker het water in om te snorkelen! Kijken we terug zit er een andere aap door m'n tas te graaien! Hij kijkt naar m'n toilettasje legt het aan de kant en kijkt verder... Wij rennen terug naar de kant (wat we wilden gaan doen blijft me nog steeds een raadsel) en een local zag ons gaan die ook naar ons toe gerend komt! Wij zijn nog net op tijd terug om de aap ervandoor te zien gaan met ons toiletpapier... Sorry bij deze zijn wij schuldig aan de vervuiling van de Indonesische jungle...

Daarna bleef de local bij onze spullen en hebben wij even kunnen snorkelen, en daarna hebben ze ons nog een paar mooie plekjes laten zien! Dus spanning & sensatie met nooit uitzicht, wat wil je nog meer!

Maar wat gingen we met de rest van onze tijd doen? We hadden wat gelezen over plantages rondom Kalibaru, en door geldgebrek en echt 0 behoefte aan nog meer steenweggetjes besloten we "operatie Sukamade" te staken en naar Kalibaru te rijden, wat eigenlijk ons plan was voor de volgende dag.
De weg bleek langer dan verwacht (vooral als je gruwelijk om rijdt) en we hadden vrij snel door dat dit niet in een half dagje was gelukt de volgende dag. Het was al donker toen we eindelijk aankwamen in Kalibaru en we waren helemaal uitgeput, dus we hebben even gegeten bij een restaurantje waarna we snel naar bed wilden! Een van de eigenaars kwam lekker met ons kletsen en vertelde ons van alles over de omgeving. Uiteindelijk, na lekker gegeten te hebben,bracht hij ons naar een motel dichtbij waar wij goedkoop konden slapen. Kwaliteit was om te janken, maar er stond een bed en dat was alles waar we op dat moment behoefte aan hadden!

's-Morgens lekker bij hetzelfde restaurantje ontbeten en de man vertelde ons over een plantage tour in de buurt. Dus daar reden we naartoe! Na een leuke tour wilden we lekker terug naar red island en we begonnen onze tocht naar huis. Tijdens het rijden kwamen we langs een bordje en we hadden de naam van de dorpjes op de kaart gezien, dus mooi! Sluiproute!... Niet dus... Aan het eind van de weg (+/- 30 min rijden) was een cacao plantage. We zijn daar het terrein maar opgereden om te vragen waar onze sluiproute verder zou gaan. Het antwoord was luid en duidelijk, helemaal terug... Maar we hebben wel leuk kunnen kijken op een cacaoplantage!

Dit alles had tot gevolg dat ook de terugreis langer duurde dan dat we gepland hadden en toen we uiteindelijk terug waren bij onze bungalow was het alweer donker en hadden we allebei wel weer het eind in zicht! We hebben de avond lekker bij ons vaste "restaurantje" doorgebracht. Dit werd nog even opgeleukt door stroomuitval waardoor we alleen een kaarsje hadden en een mega regenbui! Gaf het toch allemaal ook weer even het lokale gevoel!

De laatste dag hebben we nog geprobeerd te surfen en te snorkelen maar door de regen van de dag daarvoor was de stroming sterk en 's-middags de golven heel agressief! Allebei niet echt optimale omstandigheden. Maar ja, als je sporten in de natuur wilt doen zijn dat toch de dingen waar je rekening mee moet houden en hoewel we er niet blij van werden was het niet anders he!

Die nacht zouden we om 3 uur gaan rijden richting het station om allebei een trein een andere richting in te nemen. Dus nog een laatste avondmaal samen (toepasselijk met het paasweekend) en maar kijken hoe we de tijd gingen vullen. Dat bleek makkelijker dan we dachten aangezien we ongeveer tegelijk in slaap vielen, gezelligheidsdieren dat we zijn! Het was maar goed dat we voor de zekerheid een wekkertje hadden gezet, want hoewel we op een bamboe bankje lagen waren we allebei helemaal van de kaart!

's-Morgens afscheid genomen op het station en nu weer allebei onze eigen kant op! Ik ga onderweg naar Jakarta om daar het vliegtuig te pakken naar Kuala Lumpur waar ik nog een paar dagen blijf voordat ik terug naar Nederland vlieg, maar daarover van de week meer!

Eline, dankjewel dat je me hierbij wou hebben. Ik weet niet of ik zonder jou in Indonesië was gekomen en al helemaal niet hoe ik zonder jou had overleefd! Jij had echt veel meer geduld met de (in mijn ogen) opdringerige locals! Heel veel plezier nog en als je terug bent wil ik alle nieuwe avonturen van je horen! Want ik weet zeker dat je een avontuurlijke toptijd gaat hebben!

Xx