Na regen komt zonneschijn?

Lieve familie en vrienden!!

Er is weer mega veel gebeurd sinds ik voor het laatst wat naar jullie heb geschreven. Is even denken waar ik ook alweer gebleven was. Volgens mij waren we in Ulan-Bator gebleven nadat we terug waren gekomen uit het national park en in het hostel waren aangekomen. Daar konden we nog even meegenieten van een ouderwetse karaoke avond. Fantastisch, alles kwam langs van Abba, de Beatles tot led Zeppelin.

De volgende ochtend mochten we de trein weer in voor ons laatste stuk. We zaten weer in een prive coupe bij een leuk Amerikaans/Australisch stel. Dus dit stuk konden we lekker ouwehoeren en we konden elkaar ook gewoon echt verstaan!
En toen kwamen we in Beijing aan, en dat is dan toch wel een raar gevoel. Voelde eigenlijk wel een beetje als thuiskomen, maar ook weer niet. De taal blijft voor mij toch echt 1 van de mooiste dingen die er is. Maar die hoeveelheid mensen, dat smerige gespuug, de rijstijl. Het blijft toch maar een apart land. Na Manon d’r eerste kennismaking met de Chinese metro, wat toch altijd wel een ervaring blijft, kwamen we aan bij ons hostel. Even opfrissen en weer door, want er is veel te zien, en maar weinig tijd! En toen kwam de hongerklop... dus we hebben de eerste dag netjes langs alles gelopen omdat alles al dicht was. Maar wel heerlijk gegeten. ’s-Avonds heb ik Manon als afstudeercadeautje meegenomen naar mijn favoriete restaurant aller tijden: din tai fung. Hier maken ze hele lekkere dumplings met allemaal verschillende vullingen. Het was weer heerlijk!

De dag daarna vroeg op om naar het vliegveld te gaan, en nee we gingen er niet zelf alweer vandoor, ons team werd uitgebreid! We gingen Shirley ophalen, het nichtje van Manon. Samen gaan zij de rest van de wereld veroveren als ze mij in Shanghai hebben achtergelaten. Maar eerst nog een beetje Beijing. Want ja, er zijn 2 dingen die je niet mag missen als je in Beijing bent geweest: de Grote Muur en de Verboden Stad (ik vind persoonlijk nog wat meer dingen, maar ik ben wat bevooroordeeld). Dus dat hebben we gedaan, het waren een paar mooie dagen waar ik met het oog voor de lengte maar even doorheen schiet. Geloof me/ons maar, het was mooi en leuk!

Toen de trein naar Shanghai. Dit was nog even krap, maar we hebben het gehaald! Daar aangekomen kwamen we erachter dat even rustig wat snacken (wat we lekker aan t doen waren) eigenlijk geen optie was vanwege de sluitende metro. Lekkere timing dus weer, dus mochten we voor de tweede keer die dag even doorstappen. Maar ook dit lukte weer, het ging allemaal van een leien dakje (jaja, ik had het 2e deel van dit verhaal moeten voelen aankomen... later meer).

De eerste dag Shanghai zijn we gesplitst, omdat ik al wat afspraken had staan met mijn stagebedrijf en mijn school. De school en de stage, allebei super eerste indruk. Meteen een Chinese telefoon gekocht zodat ik bereikbaar kon zijn. Na deze lange ochtend van afspraken en eerste indrukken de meiden weer ontmoet die toevallig bij mijn favoriete cafeetje waren gaan zitten!

Voor de trouwe volgers onder ons, jullie weten misschien nog wel dat er tijdens mijn vorige reis niet veel uitgaans verhalen zijn verteld. Nou dat klopt! Vorige keer ben ik in een half jaar misschien 2x naar een club geweest. Zo werkt het dus niet als je met Manon en Shirley op reis bent. Ik werd meteen meegesleept naar een club in Shanghai, en dat mocht natuurlijk niet in jeans en een tshirt, er moest een jurkje aan te pas komen. Waar ik dacht dat Shanghai mijn comfort zone was waar ik hun eens wat zou laten zien gebeurde dat dus mooi even andersom! Maar het was een top avond.

En hier komt het punt waarop ik mezelf had moeten realiseren dat het allemaal te mooi was om waar te zijn. Voor mij – het na zonneschijn komt regen meisje – kan het niet allemaal zo goed blijven gaan. De volgende dag gingen we weer naar een club, en hier begon de ellende, of nou ja eigenlijk nog niet. Ik werd uitgenodigd bij een prive tafel, jaaaa ik! Ik mocht Manon en Shirley er wel bij halen, maar ik werd uitgenodigd! Maar de rest van de zaak liep snel leeg en we gingen door naar de volgende club, en toen we deze club na een gezellige avond weer verlieten kwam ik erachter dat mijn mobiel was gestolen. Dat is dan toch wel een domper op een voor de rest weer super avond. Maar op mijn mobiel stonden alle gegevens voor het appartement dat ik zou gaan bekijken, dus ook dat viel in het water. En de altijd handige hoesjes waar je alles in kan bewaren bleken niet zo handig te zijn, pinpas, etc. allemaal verdwenen.

De zondag besteed met alles en iedereen afbellen of mijn mobiel gevonden was, maar geen geluk jammer genoeg. Dus toen maar alle pijlen gericht op mijn stage die de dag daarna begon. Nieuwe ronde nieuwe kansen! Dit ging gelukkig allemaal wel prima. Het is een beetje saai werk, maar mijn collega’s zijn gezellig en ik denk dat naarmate ik hier langer zit ik wel meer kansen ga krijgen. En ook de school is super leuk, we zijn maar met zn tweetjes in deze les dus ik merk dat het vrij snel weer vooruit gaat! Ondertussen op zoek naar een appartement, dit was weer een moeilijke zaak, alles wat ik vond was of al verhuurd of te duur. Dus nog maar even in het hostel blijven.

Op dinsdag gingen Manon en Shirley verder met hun reis. Dus heb ik ze op het station uitgezwaaid voordat ik naar mijn les ging. Dit was toch wel even moeilijk hoor. Na 3 weken op mekaars lip zitten is het dan toch wel raar om weer alleen te zijn en je reismaatje(s) te zien vertrekken. *brok, slik*

Dat hostel, dat was ook een geval apart, Manon heeft met een kakkerlak moeten slapen, de matrassen waren vrij dun (om het maar licht uit te drukken) en de aangeboden “laundry service” was self-service. Ook liepen er een paar katten rond, wat er dus voor zorgt dat ik alweer meer dan een week loop te snotteren. Daarbij kwam ook nog een snurker, en mensen echt, bedenk een groot complex met alleen maar houtzagerijen, ja? Hoor je het? Gefluister, vergeleken bij wat er uit deze vrouw (ja, VROUW!!) kwam zetten.

Dit zorgde allemaal voor weinig nachtrust en behoorlijk wat frustratie van mijn kant. En toen kwam het verlossende woord, ik kon bij een appartement komen kijken!! Jaa, zonneschijn > regen > zonnestraaltje? Na werk afgesproken met de fijne vent en bij het appartement gaan kijken, top! Klein maar fijn, maar ja, dat zijn de beste toch?!! Dus naar de pinautomaat om geld op te nemen, maar na zo’n maandje was mijn creditcard toch redelijk oververmoeid, dus dat ging even niet door... De man zou het appartement een dagje voor mij vasthouden zodat ik wat kon regelen. Dus naar huis en contact met Nederland zoeken om wat te regelen. Zonnestraaltje? Nee hoor, laat die volgende hoosbui maar komen.

Maar laat Nederland nou de plek zijn waar de 2 grootste helden van de wereld wonen! Sorry voor iedereen die zichzelf ook deze titel wil geven, maar laat deze eer even aan mijn ouders. Want ze hebben me al 2x over skype uit een paniek aanval gepraat en hebben ervoor gezorgd dat ik tijdelijk extra limiet kreeg op mijn cc. Dat vind ik best een prestatie met maar 1 email van de eigenaar van de rekening. Dus iedereen die niet in een openbare ruimte zit (of wel, maakt me ook niet uit): even een klein applausje voor mijn ouders! Iedereen die in de buurt komt geef ze even een dikke knuffel! Want ik loop wel altijd te miepen dat ik zo van reizen hou en ik ben hiervoor gemaakt en blablabla. Nou, ik was al onderweg naar huis geweest als zij er nu niet waren geweest. Dat wou ik heel even gezegd hebben!! Iedereen anders die me de laatste week door heeft geholpen ook bedankt, vind jullie ook heel lief hoor, maar mijn ouders verdienden gewoon even deze speciale vermelding!

Dus de dag daarna weer afgesproken met de man, had hij toch mijn appartement weggegeven. LUL! (alweer, sorry voor mijn taalgebruik) Maar hij had nog wat anders, was wel 600¥ duurder (om en nabij de 80€). Op het moment dat dat gebeurde kon het me allemaal al niks meer schelen. Ik was uitgecheckt uit mijn hostel, was uitgeput en zat er ff doorheen. Dus ja! Doe me dan die dure kamer maar! En ik denk dat dat het moment was dat ik zelf gewoon met 80 eurootjes aan kracht al die wolken aan de kant heb geduwd en de zonneschijn door heb laten komen!
M’n spullen binnen gegooid en met mn collegaatje de stad door gaan lopen. Ze kon het niet laten me er even op te wijzen dat ik ontzettend opgelicht was met verschillende extra kosten. Maar dat scheelt me helemaal niks, ik heb een plekje voor mezelf!! Privacy en de enige die in mijn kamer kan snurken ben ik (en wandelen voor degene die me wat beter kennen)!!

En na een lekker weekend van studeren en de stad bekijken ben ik uitgerust de nieuwe week begonnen. En misschien is de smog minder geworden, maar alles ziet er deze week beter uit. Dus ik ga er een eind aan breien en ga proberen mijn volgende verhaal korter te houden. En tussen werk, school en netwerkborrels moet dat wel gaan lukken denk ik!

Tot volgende keer!!
xx