De kou getrotseerd
Blijf op de hoogte en volg Sanneke
21 November 2015 | Mongolië, Ulaanbaatar
Wat cijfers op een rijtje: vanaf zondag in Yekaterinburg hebben wij in totaal 88 uur en 48 minuten in een trein gezeten. 5 nachten in een trein geslapen & 3 steden gezien. Verschillende temperaturen mogen voelen met als dieptepuntje de -30 bij het Baikal meer in Irkutsk.
Maar laten we bij het begin beginnen. Zondagmiddag de trein in vanaf Yekaterinburg, dit begon allemaal verwarrend omdat ze op het station Moskou tijden aanhouden terwijl het in Yekaterinburg 2 uur later is... Huh? Ja zo stonden wij ook van ons reisschema naar de klok naar ons ticket te kijken. Dan maar 2 uur te vroeg op het station, we hebben de trein tenminste niet gemist!
In de trein hadden wij het gevoel in een soort gentlemen's club te zijn beland. Er zaten alleen maar Russische mannen om ons heen die ook al allemaal een staarwedstrijd met ons probeerden te houden. Bijzonder ongemakkelijk als je probeert te slapen/studeren/kletsen.
Eindelijk aangekomen in Krasnoyarsk hadden we daar 5 uurtjes om even de benen te strekken. Dit hebben wij mogen doen in de aangename temperatuur van -24, feest! Lekker koffietentje gevonden, daar heerlijk even gezeten, opgewarmd en van een klein beetje WiFi genoten. En ja, gelukkig, net toen we het een beetje warm kregen mochten we weer terug!
De rit naar Irkutsk was qua medereizigers een stuk aangenamer. Iedereen leek elkaar te kennen, wat dus niet het geval was, maar wat het wel een stuk gezelliger maakte. Tegenover ons zal een heel schattig oud vrouwtje, we noemden haar baboesjka. Baboesjka bood ons heerlijk veel eten aan, maar zij en haar -blijkbaar dus niet- familie konden allemaal wederom geen woord Engels. Dit zorgde voor de meest geïmproviseerde, onbegrijpelijke en waarschijnlijk bol van de miscommunicatie staande gesprekken.
In Irkutsk zijn wij naar het Baikal meer gegaan. Wat is dat ontzettend mooi! Ik wist het nog van de vorige keer, maar in deze nog meer winterse weersituatie wordt het allemaal weer helemaal anders! Maar ook kouder, we hebben ons laten vertellen dat het rond de -30 was dus of we gek waren om daar even lekker fotootjes te gaan staan schieten. Ehm ja! Ben toch niet van plan heel snel nog een keer terug te komen...
Dit ging allemaal soepeler dan verwacht dus vroeger dan verwacht konden we opwarmen onder het genot van een aangeraden bordje verrassing-tofu, wat uiteindelijk best wel lekker was!
Ook de volgende trein weer gehaald en daar wachtte ons een aangename verrassing! Privé coupé! Dit was wel even heel lekker, want we houden natuurlijk allebei helemaal niet van praten... Dus even rust was wel fijn... Maar zonder grappen, die Russen snappen niet wanneer een gesprek voorbij is. Gelukkig hadden we voor de afkickverschijnselen nog een Mongool (nee, gewoon een inwoner van Mongolië) die soms (ongevraagd) even kwam buurten in onze coupé.
En toen, het hoogtepunt, waar we al dagen naar vooruit zagen: een nieuwe stempel in ons paspoort! Dit was een hele langdurige kwestie. In totaal een uur of 7 stil gestaan, waarin je dus niet in de trein naar de wc mag, dit kan op het station, waarvoor je door wederom -21 heen moet... Ik hou het wel op... Daar krijg je na een tijd spijt van, maar dan zit je midden in de grenscontroles, dus terugkrabbelen kan niet meer... Na een keer of 30 ons bed omhoog te hebben getild om te laten zien dat we de drugs daar niet verstopt hadden was het zover, we waren Rusland uit! Maar nog steeds geen stempel, teleurstelling en verbazing vochten om een plekje...
En toen na 10 minuten in de middle of nowhere, dus ook geen station om te plassen, werden we in ene gecontroleerd (ja, verrassing) door de Mongolische douane. En nee jongens, voor jullie til ik ook nog 20x m'n bed op, maar daar ligt nog steeds niks. Krijgen we nu de stempel? Jaaaaaaaaa, jippie!!! Dit maakt het officieel voor ons allebei het 4e continent van 2015, kutleven! (Sorry voor mijn taalgebruik)
En nu zijn we dus in het land waar de mongooltjes origineel vandaan komen. Deze stelling werd weer bewezen door wat er gebeurde met onze pick-up service vanaf het station. Al een maand email ik met de manager van het Hustai national park over ons bezoek, en dat wij 20 november om 5:40 op het treinstation aan zouden komen. De driver stond met zijn goede gedrag op het vliegveld te wachten... Dus na 2 uur in de sfeervolle wachtruimte van Ulan-Bator centraal werden we eindelijk opgehaald.
Maar voor de rest serieus geen slecht woord over het park. We worden hier echt perfect verzorgd. Klein wist-je-datje voor de fans, wisten jullie dat de nomaden hun ger verwarmden met zonnepanelen aangesloten op centrale verwarming? Wij ook niet! Aangename verrassing aangezien het hier 's-nachts kouder wordt dan -30.
De tour door het park (na een mega ontbijt en lunch!) was super mooi! We zaten in een busje dat de oude auto van opa Janssen spiksplinternieuw deed lijken (inside joke, de auto van opa Janssen is een tijd terug behoorlijk versleten maar de sloop gegaan). En door de sneeuw in combinatie met de temperatuur was het spekglad. Dit was nog niet uitdagend genoeg voor de chauff, hij vond dat bellen en sms'en tussendoor prima kon! Ik heb de 26 jaar van mijn leven een paar keer voorbij zien komen...
Maar dat was nog niet het spannendste moment van de dag, dat kwam toen Manon bij het avondeten (weer een enorme maaltijd) stikte in haar thee naar aanleiding van een korte dialoog tussen Sanneke en haar toetje (een glas kersen). Spanning en sensatie in het Hustai National park.
De laatste dag in het park heerlijk paard gereden over de mooie besneeuwde vlaktes, dit was wel erg indrukwekkend. De lunch was een drukke zaak, want er was een hele delegatie van journalisten rond de minister van milieu naar het park gekomen. De beste man werd natuurlijk nog even aan ons voorgesteld. En terecht! Weer een beetje netwerken zo in de kou!
Daarna naar het hostel waar we nu zijn aanbeland. Ergens verlang ik wel terug naar de ger. Die was een stuk luxer. Maar morgen vroeg de trein weer in, eindelijk echt naar China! Kan niet wachten, ben benieuwd hoe mijn taaltje ervoor staat!!!
Filosofische gedachte voor het volgende deel: het voelt alsof we al weken zo leuk op reis zijn! Betekent dit dat de tijd snel gaat of langzaam?
Xx Sanneke & Manon
Manon wil zich bij deze distantieren van deze tekst, maar dat sta ik natuurlijk niet toe!
Maar laten we bij het begin beginnen. Zondagmiddag de trein in vanaf Yekaterinburg, dit begon allemaal verwarrend omdat ze op het station Moskou tijden aanhouden terwijl het in Yekaterinburg 2 uur later is... Huh? Ja zo stonden wij ook van ons reisschema naar de klok naar ons ticket te kijken. Dan maar 2 uur te vroeg op het station, we hebben de trein tenminste niet gemist!
In de trein hadden wij het gevoel in een soort gentlemen's club te zijn beland. Er zaten alleen maar Russische mannen om ons heen die ook al allemaal een staarwedstrijd met ons probeerden te houden. Bijzonder ongemakkelijk als je probeert te slapen/studeren/kletsen.
Eindelijk aangekomen in Krasnoyarsk hadden we daar 5 uurtjes om even de benen te strekken. Dit hebben wij mogen doen in de aangename temperatuur van -24, feest! Lekker koffietentje gevonden, daar heerlijk even gezeten, opgewarmd en van een klein beetje WiFi genoten. En ja, gelukkig, net toen we het een beetje warm kregen mochten we weer terug!
De rit naar Irkutsk was qua medereizigers een stuk aangenamer. Iedereen leek elkaar te kennen, wat dus niet het geval was, maar wat het wel een stuk gezelliger maakte. Tegenover ons zal een heel schattig oud vrouwtje, we noemden haar baboesjka. Baboesjka bood ons heerlijk veel eten aan, maar zij en haar -blijkbaar dus niet- familie konden allemaal wederom geen woord Engels. Dit zorgde voor de meest geïmproviseerde, onbegrijpelijke en waarschijnlijk bol van de miscommunicatie staande gesprekken.
In Irkutsk zijn wij naar het Baikal meer gegaan. Wat is dat ontzettend mooi! Ik wist het nog van de vorige keer, maar in deze nog meer winterse weersituatie wordt het allemaal weer helemaal anders! Maar ook kouder, we hebben ons laten vertellen dat het rond de -30 was dus of we gek waren om daar even lekker fotootjes te gaan staan schieten. Ehm ja! Ben toch niet van plan heel snel nog een keer terug te komen...
Dit ging allemaal soepeler dan verwacht dus vroeger dan verwacht konden we opwarmen onder het genot van een aangeraden bordje verrassing-tofu, wat uiteindelijk best wel lekker was!
Ook de volgende trein weer gehaald en daar wachtte ons een aangename verrassing! Privé coupé! Dit was wel even heel lekker, want we houden natuurlijk allebei helemaal niet van praten... Dus even rust was wel fijn... Maar zonder grappen, die Russen snappen niet wanneer een gesprek voorbij is. Gelukkig hadden we voor de afkickverschijnselen nog een Mongool (nee, gewoon een inwoner van Mongolië) die soms (ongevraagd) even kwam buurten in onze coupé.
En toen, het hoogtepunt, waar we al dagen naar vooruit zagen: een nieuwe stempel in ons paspoort! Dit was een hele langdurige kwestie. In totaal een uur of 7 stil gestaan, waarin je dus niet in de trein naar de wc mag, dit kan op het station, waarvoor je door wederom -21 heen moet... Ik hou het wel op... Daar krijg je na een tijd spijt van, maar dan zit je midden in de grenscontroles, dus terugkrabbelen kan niet meer... Na een keer of 30 ons bed omhoog te hebben getild om te laten zien dat we de drugs daar niet verstopt hadden was het zover, we waren Rusland uit! Maar nog steeds geen stempel, teleurstelling en verbazing vochten om een plekje...
En toen na 10 minuten in de middle of nowhere, dus ook geen station om te plassen, werden we in ene gecontroleerd (ja, verrassing) door de Mongolische douane. En nee jongens, voor jullie til ik ook nog 20x m'n bed op, maar daar ligt nog steeds niks. Krijgen we nu de stempel? Jaaaaaaaaa, jippie!!! Dit maakt het officieel voor ons allebei het 4e continent van 2015, kutleven! (Sorry voor mijn taalgebruik)
En nu zijn we dus in het land waar de mongooltjes origineel vandaan komen. Deze stelling werd weer bewezen door wat er gebeurde met onze pick-up service vanaf het station. Al een maand email ik met de manager van het Hustai national park over ons bezoek, en dat wij 20 november om 5:40 op het treinstation aan zouden komen. De driver stond met zijn goede gedrag op het vliegveld te wachten... Dus na 2 uur in de sfeervolle wachtruimte van Ulan-Bator centraal werden we eindelijk opgehaald.
Maar voor de rest serieus geen slecht woord over het park. We worden hier echt perfect verzorgd. Klein wist-je-datje voor de fans, wisten jullie dat de nomaden hun ger verwarmden met zonnepanelen aangesloten op centrale verwarming? Wij ook niet! Aangename verrassing aangezien het hier 's-nachts kouder wordt dan -30.
De tour door het park (na een mega ontbijt en lunch!) was super mooi! We zaten in een busje dat de oude auto van opa Janssen spiksplinternieuw deed lijken (inside joke, de auto van opa Janssen is een tijd terug behoorlijk versleten maar de sloop gegaan). En door de sneeuw in combinatie met de temperatuur was het spekglad. Dit was nog niet uitdagend genoeg voor de chauff, hij vond dat bellen en sms'en tussendoor prima kon! Ik heb de 26 jaar van mijn leven een paar keer voorbij zien komen...
Maar dat was nog niet het spannendste moment van de dag, dat kwam toen Manon bij het avondeten (weer een enorme maaltijd) stikte in haar thee naar aanleiding van een korte dialoog tussen Sanneke en haar toetje (een glas kersen). Spanning en sensatie in het Hustai National park.
De laatste dag in het park heerlijk paard gereden over de mooie besneeuwde vlaktes, dit was wel erg indrukwekkend. De lunch was een drukke zaak, want er was een hele delegatie van journalisten rond de minister van milieu naar het park gekomen. De beste man werd natuurlijk nog even aan ons voorgesteld. En terecht! Weer een beetje netwerken zo in de kou!
Daarna naar het hostel waar we nu zijn aanbeland. Ergens verlang ik wel terug naar de ger. Die was een stuk luxer. Maar morgen vroeg de trein weer in, eindelijk echt naar China! Kan niet wachten, ben benieuwd hoe mijn taaltje ervoor staat!!!
Filosofische gedachte voor het volgende deel: het voelt alsof we al weken zo leuk op reis zijn! Betekent dit dat de tijd snel gaat of langzaam?
Xx Sanneke & Manon
Manon wil zich bij deze distantieren van deze tekst, maar dat sta ik natuurlijk niet toe!
-
21 November 2015 - 17:44
Anne:
Hoe keigaaf !
Ik geniet en lach om je prachtige verhalen, kus. -
21 November 2015 - 21:57
Mama:
Lieve schatten wat een leuk verhaal weer (Manon we kunnnen goed begrijpen dat zulke taal niet door jou niet gebruikt wordt -
21 November 2015 - 22:12
Frits:
Leuk stukje weer Sanneke. Maak van je hart lekker geen moordkuil. Heeft je moeder ook nooit gedaan hoor -
22 November 2015 - 10:14
Jennie Van Rooijen :
Zit hier op Zondagmorgen het leuke reisverslag te lezen,ontzettend leuk wat een avonturiers zijn jullie,zal me even voorstellen; ik ben Jennie en ik ben de vriendin van Hans en Lijda Zijdenbos die weer de Peet ouders van Manon zijn, en daar ken ik Manon ook van vindt het erg leuk jullie op deze manier te kunnen volgen, wens jullie nog een prachtige reis met heel veel leuke avonturen doe vooral ook Manon de groeten en pas goed op jullie zelf( dit zijn woorden van een bezorgde moeder en grootmoeder) Goeie reis verder,groeten Jennie -
23 November 2015 - 01:00
Pieter Jan En Esther:
Hoi San,
Je schrijft echt beeldend, ik zie het allemaal voor me. Alleen die kou...brrr...
Als het echt niet meer gaat, moeten jullie hier maar even komen opwarmen. Slechts 60 graden verschil met het Baikalmeer.
groetjes,
Esther en PJ -
23 November 2015 - 16:56
Opa En Oma Bolderheij:
Lieve meisjes,
Wat 'n gezellig reisverslag, maar wij zijn beslist niet jaloers wat betreft de kou. Wij wensen jullie nog veel geluk op jullie verdere reis. Liefs en een dikke zoen van opa en oma -
23 November 2015 - 20:42
Papa (Sanneke):
Ik ben nu toch benieuwd wat je onder het bed had verstopt en waar je het met die kersen over hebt gehad ;-)
xxx -
23 November 2015 - 20:43
Lijda Zijdenbos:
Lieve Sanneke en Manon,
Ik smul van de verhalen, fijn om te lezend dat alles goed gaat.
Ik kijk al weer uit naar meer van jullie avonturen.Genieten jullie maar hoor.
Kus van Hans en mij xxxxx Lijda -
23 November 2015 - 22:01
Joke Bolderheij:
Hallo Sanneke,
Zojuist achter elkaar je reisverslagen gelezen.
Heeerlijk! ik heb er van genoten en kijk alweer uit naar de volgende. Voor jullie samen een
super fijne reistijd gewenst, groetjes Joke.
-
30 November 2015 - 20:07
Piet En Henriette:
Hoi sanneke
WIJ VINDEN HET WEL WEER MOOI OM JULLIE REIS VERSLAG TELEZEN
HOPEN DAT DE VERDER REIS OOK GOED VERLOOP
EN EEN BEETJE KOU DAAR WEN JE TOCH WEL AAN TOCH.
NOG HEEL VEEL PEZIER.
GROETJES VAN UIT
UJE
PIET EN HENRIETTE
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
